Rozdział 3

- Zobaczycie, pociąg do Kapitolu jest bombowy! - Piszczy Rita.

Siedzimy w samochodzie, który wiezie nas powoli na dworzec. Moje palce zaciskają się na dłoni malutkiej Cathy, która chlipie cichutko, wtulona w moje ramię. Przed oczami mam widok bladej twarzy Chelsea, kiedy patrzyła jak jej siostra weszła na podest i ledwo zauważalnie dla innych ścisnęła skrawek mojej szarej sukienki. W moich uszach nadal rozbrzmiewa płacz Pierre, kiedy przyszła pożegnać się ze mną do pałacu.

Jest mi tak źle, że nie mogę się cieszyć chociażby z tego, że żadnego z trójki chłopaków nie znałam i nie żal będzie mi ich zabić.

Shane Filim, Philip Crawford i Gregory Tickle - trzej dobrze zbudowani chłopcy, z pewnością przygotowani na igrzyska, co zmniejsza szanse na to, że uda mi się wrócić z Cathy do domu.

Co prawda mój humor nieco się poprawia, kiedy słyszę, że z jednego dystryktu może być trzech zwycięzców, ale wolę nie świętować za wcześnie. W końcu nie wiem nic o  innych trybutach.

Szczerze mówiąc nie wiem, czego mam się spodziewać.
Siedemdziesiąt dwa.
Ta liczba przesłania wszystkie inne myśli, jest jak czarny welon, przez który widzę jak przez gęstą mgłę. Jestem w stanie myśleć tylko o niej, o siedemdziesięciu wrogach, z którymi przyjdzie mi się zmierzyć. Siedemdziesięciu dwóch trybutów, w tym osiemnastu zawodowców...
Wzdrygam się. Cathy to zauważa, bo na chwilę podnosi wzrok i patrzy na mnie pytająco. Macham tylko głową, dając jej do zrozumienia, że nic się nie stało i odruchowo przyciskam ją mocniej do swojego boku. Mogłoby się wydawać, że już teraz próbuję ochronić małą przed Kapitolem.
Może i tak jest.
Po kilkunastu minutach - tak mi się bynajmniej wydaje - dojeżdżamy na dworzec. Wysiadając z samochodu przesuwam wzrokiem po twarzach zebranych ludzi z dystryktu. Są niemal wszyscy. William. Chelsea. Mama i...
Pierre.
Przepraszam, przepraszam, przepraszam.
Lekko przygryzam dolną wargę i zerkam na Ritę. Wychodzi drugimi drzwiczkami samochodu i aktualnie siłuje się z dużą peruką, której kosmyki zaczepiły się o jakiś dziwny pręcik. Korzystam z tej chwili nieuwagi ze strony organizatorki i biegnę do siostry. Dzieli nas tylko kilka metrów, może pięć. Stawiam jak najdłuższe kroki, chcąc szybko pokonać dzielącą nas odległość. Cztery metry. Trzy i pół. Dwa i pół...
Strażnicy reagują z lekkim opóźnieniem. Pierwszy z nich biegnie w moją stronę, ale ja nie zwracam na niego uwagi. Metr. Jeden, jedyny metr dzieli mnie od Pierre.
Nagle czyjeś ręce zaciskają się na moich nadgarstkach i szarpią mocno do tyłu. Znowu odległość pomiędzy mną a siostrą się zwiększa. Czuję łzy napływające mi do oczu. Wyrywam strażnikowi rękę i wyciągam ją w stronę siostry, ona robi to samo. Ręce mężczyzny oplatają mnie w pasie i ciągnął w stronę pociągu. Wiem, że zaraz stracę przewagę, słyszę krzyki Rity.
- Co ty wyprawiasz?! Głupia dziewucho! Wsiadaj do pociągu!
Odwal się, myślę.
Czuję coś zimnego w dłoni. Nie mam pojęcia co to, ale już nie mam siły walczyć ze strażnikami. Już zaczynam poddawać się ich woli, kiedy coś kuje mnie w ramię. Wszystko zaczyna się rozmazywać. Zaciskam pięści i tracę przytomność.

***

- Aurelia...?

Odruchowo zaciskam mocniej pięści. Wiem, że coś trzymam, coś od Pierre...

Nie wyczuwam nic.

Podrywam się gwałtownie, co wywołuje zawroty głowy.
- Spokojnie. Nic Ci nie jest... - kojący głos Cathy mnie uspokaja. Kładzie swoją dłoń na mojej klatce piersiowej i zmusza mnie do ponownego położenia się.
Prawie nic nie pamiętam. Wiem jedynie, że szarpałam się ze strażnikami i że wzięłam coś od Pierre. Nie miałam pojęcia po co i dlaczego, ale nie chciałam sobie zawracać tym głowy. Rozglądam się po pomieszczeniu. Ściany są wyłożone ciemnoczerwoną tapetą, na podłodze leży brązowy dywan z długim włosiem. Jest tylko jedno okno, tuż nad miękkim łóżkiem, na którym leżę. W pokoju jest tylko jakaś dziwna szafa i lustro.
- Gdzie jestem? - pytam lekko zachrypniętym głosem.
- W pociągu. - Odpowiada Cathy, zgarniając mi włosy z czoła. - Byłaś nieprzytomna przez dwie godziny.
Marszczę lekko brwi.
- A co z Pier...?
- Pierniczkami? - Urywa moje pytanie i patrzy na mnie znacząco. W pokoju był podsłuch. - Spokojnie łakomczuchu, zaraz po nie pójdę. - Uśmiecha się lekko. Wychodzi i zamyka za sobą drzwi.
Podpieram się na łokciach i siadam. Wyglądam przez okno. Krajobraz przesuwa się zdecydowanie za szybko. Mogłam rozpoznać jedynie pojedyncze drzewa, które były najbliżej. Dalej była już tylko jednolita masa kolorów.
Ściemniało się.
Zsuwam z siebie czerwoną kołdrę i wstaję. Przez ułamek sekundy tracę równowagę i opieram się o ścianę. To, co podali mi strażnicy, działało nadal.
Słyszę, że drzwi się otwierają. Patrzę w tamtą stronę, oczekując, że ujrzę Cathy lub Ritę.
Mylę się. W drzwiach stoi ktoś inny.