Rozdział 2

Zmuszam się do wstania, kiedy Rita podchodzi do dużej, szklanej kuli z tysiącami poskładanych karteczek, zależących od naszego życia. William niechętnie wraca na drugą stronę placu, kiedy atak mi przechodzi, a większość ludzi przestaje zwracać na nas uwagę.

Splatam swoje palce z palcami Chelsea i przełykam głośno ślinę. Chuda, koścista dłoń Wondeese nurkuje w morzu kartek i przez chwilę miesza w środku dłonią, tworząc białe fale papieru. Wyciąga jeden wpis i wraca do swojego miejsca przy mikrofonie, z szerokim uśmiechem na twarzy.

Chętnie bym jej ten uśmieszek zdarła własnymi paznokciami.

- A oto pierwsza trybutka z dystryktu dziewiątego! - Świergocze i prostuje karteczkę.

Zapada cisza.

Wydaje mi się, że każdy słyszy moje serce, które wali z całej siły w żebra, odbierając mi zdolność do oddychania.

- Solange Drake!

Dzięki Bogu, to nie ja.

Z rzędu na samym przedzie, gdzie zbierały się same osiemnastolatki, wyłania się wysoka dziewczyna o kruczoczarnych, falowanych włosach, wyrazistych zielonych oczach i tajemniczym uśmiechu. Idzie pewnie w stronę sceny z uniesionym podbródkiem - zapewne nie chce pokazać swoim przyszłym sponsorom zapłakanej, wystraszonej dziewczyny, tylko silną, pewną zwycięstwa kobietę.

Solange powoli podchodzi do rozweselonej Rity. Zamieniają kilka mało znaczących zdań, po czym Wondeese po raz drugi zanurza dłoń w dziewczęcej kuli.

Moje serce wygrywa szarady na moich żebrach, a ja z trudem łapię powietrze. Chelsea - która najwyraźniej to zauważa - przysuwa się do mnie tak blisko, że stykamy się ramionami. Zapewne chce zostać moją podpórką w razie czego, za co byłam jej dozgonnie wdzięczna.

Jednak już po kilku sekundach to ja staję się jej podpórką.

- Chelsea Waldroff!

Nie wiem, czy mam omamy, ale przed oczami staje mi scena umierającej na arenie Chelsea. Ten widok przyprawia mnie o dreszcze, ból ściska mi gardło. Nie, to nie prawda. To się nie wydarzy. Kiedy w mojej głowie strzela huk armaty, budzę się.

Moja przyjaciółka jest już w połowie drogi do sceny.

Moje następne czynności są odruchem bezwarunkowym.

- Stop! - Krzyczę i nurkuję pod liną, dzielącą nas od "drogi" do tarasu Pałacu Sprawiedliwości. - Zgłaszam się na trybuta! - Dodaję ciszej.

Ignoruję szepty pomiędzy ludźmi, szeroki uśmiech organizatorki i... cichy krzyk w tłumie. Doskonale wiem, do kogo on należy, ale staram się o tym teraz nie myśleć. Szybkim krokiem ruszam ku Ricie, chcąc sprawiać wrażenie zdecydowanej dziewczyny, która idzie na Igrzyska, bo jej się tak chce. Nie wiem, czy mi się to udaje, bowiem w środku czuję przenikliwą pustkę - skutek mojego przerażenia. Zaczyna się ssanie w żołądku, nadmierna potliwość dłoni i nerwowe mruganie powiekami, które usilnie staram się powstrzymać.

Co ja właśnie zrobiłam?

Karcę się w duchu, że podjęłam tak pochodną decyzję. Kto zaopiekuje się mamą? A Pierre? Ona ma dopiero dziesięć lat! Nie potrafi nawet upolować malutkiej wiewiórki! Co one beze mnie poczną? Dotąd to ja byłam głównym żywicielem w rodzinie.

Teraz już mnie nie będzie.

Pierre krzyczy po raz drugi i za plecami słyszę szamotaninę. Zapewne chce do mnie pobiec, ale drogę zagradzają jej żołnierze z Kapitolu.

Przepraszam, Pierre.

Wchodzę  powoli po marmurowych schodkach, po czym zajmuję miejsce obok Solange. Napotykam pełen wyrzutów i wdzięczności wzrok Chelsea i ledwo powstrzymuję łzy cisnące mi się do oczu.

Już chcę rzucić się do ucieczki, kiedy kościste palce Wodeese zaciskają się na moim lewym ramieniu.

- Jak masz na imię, słońce?

- Aurelia Levittoux. - Mówię do mikrofonu, który mi przystawiła. Dzięki Bogu mój głos się nie trzęsie.

Rita klaszcze w dłonie.

- Świetnie! No, to pora na ostatnią dziewczynę.

Spuszczam wzrok na swoje buty. Gorzej już być nie może. Zostawiam mamę i Pierre na pewną głodową śmierć, niepotrzebnie...

Nie. To kłamstwo.

Postępuję słusznie. Mama Chelsea nie dałaby sobie rady bez swojej córki. Prawdopodobnie popadłaby w obłęd, tak samo jak ja, gdyby ona zginęła na arenie...

- Cathy Waldroff!

Patrzę przerażona na kobietę, mając nadzieję, że żartuje. Ale nie, to prawda. Jestem w stanie zobaczyć karteczkę, na której wypisane jest imię i nazwisko młodszej siostrzyczki Chelsea.

***

Pokój w Pałacu Sprawiedliwości jest piękny. Ściany są obklejone płomiennorudą tapetą, podłogę pokrywa miękki czerwony dywan o długim włosiu, a kanapy wyłożone są najprawdziwszym aksamitem. Nie mogę pojąć potęgi Kapitolu, ich pychy. Nie mogą nam dać chodź odrobinkę pieniędzy ze swojego bogactwa? No oczywiście, że nie. Oni pławią się w luksusie, podczas gdy nasze dystrykty umierają przez głód, zimno, choroby...

Dopisuję kolejny punkt na mojej własnej liście zakodowanej w głowie. Kapitolińscy ludzie to egoiści bez serca.

Mahoniowe drzwi za mną otwierają się z hukiem.

- Macie trzy minuty. - Instruuje strażnik i zamyka drzwi.

Pierre i mama wpadają mi w ramiona, a ja je mocno ściskam. Z trudem powstrzymuję łzy, które mojej siostrze zdobią już policzki i szyję. Ocieram je.

- Nie płacz, proszę. - Szepczę, ściskając ją jeszcze mocniej.

- Aurelio... Obiecaj mi, że wrócisz.

Patrzę jej w oczy, przepełnione bólem i strachem - zapewne ja nie wyglądam lepiej. Nie muszę doszukiwać się w nich choć iskierki nadziei, bowiem widzę ich pełno, cały ogień. Pierre naprawdę wierzy, że dam radę, że do nich wrócę. Mam zamiar bynajmniej spróbować. Nie poddam się bez walki.

- Obiecuję. - Mówię po minucie. Marnuję tyle czasu na zastanawianie się!

- Czas minął. - Warczy mężczyzna i wskazuje na wyjście.

- Mamo! - Łapię rękaw matki i patrzę na nią błagalnie. - Nie pozwól jej głodować. William wam pomoże. Pójdź dzisiaj do niego, on da Ci jedzenie. - Potok słów wypływa niespodziewanie z moich ust. Mówię szybko, ignorując zniecierpliwionego strażnika. Instruuję ją i daję rady, póki mężczyźni nie łapią kobietę za łokcie i siłą nie wynoszą z pokoju.

Znów zostaję sama, ale nie na długo.

- Chroń ją, błagam Cię. - Słyszę zaledwie po kilkunastu sekundach.

Chelsea łapie mnie za ramiona. Jej oczy są opuchnięte i czerwone, więc domyślam się, że przed chwilą była u Cathy. Już się z nią pożegnała.

Ale nadal ma nadzieję, że wróci. Ze mną, czy beze mnie.

- Nie pozwól jej zginąć. - Cedzi przez zęby. W pełni ją rozumiem. Też bym mówiła takim tonem, gdyby to ona i Pierre trafiły na Igrzyska. - Wróćcie tutaj. - Dodaje po chwili, ledwo słyszalnie.

Przylegamy do siebie, ramię w ramię, policzek przy policzku. Wybuchamy płaczem niemalże w tym samym momencie; nasze łzy mieszają się ze sobą, ciekną po naszych twarzach i szyjach, by w końcu rozprysnąć się przy spotkaniu z podłogą. Razem ze sobą zabierają minimalną część smutku i żalu, dawają nam iskierkę nadziei.

- Koniec odwiedzin.

Zanim drzwi za Chelsea zamykają się do końca, do pokoju wpada William. Nie musimy ze sobą rozmawiać - wystarcza jedno spojrzenie, a już wiedział, czego chcę. Żeby chronił mamę i Pierre, wspomagał Chelsea i... trzymał za mnie kciuki.

Obejmuję jego szyję i mocno go przytulam. Chodź jest to niemożliwe, Will dociska mnie do siebie mocniej, jakby chciał, żebym stałą się jego częścią. Poniekąd tak się czuję - jakbyśmy połączyli się ze sobą dziwną, niewidzialną więzią, której nie da się zniszczyć. Teraz istniejemy tylko my dwoje.

- William, ja....

- Ciii. - Przerywa mi w pół słowa.

Nim udaje mi się cokolwiek zrobić, przysuwa swoją twarz do mojej i łączy nasze wargi. Dziwię się co prawda, ale odwzajemniam pocałunek z równie wielką żarliwością. Wzdycha cicho, z ulgą. Nasze języki odprawiają taniec żalu, a kiedy przyjaciel w końcu się ode mnie odsuwa, czuję dziwny niedosyt, którego doznaję po raz pierwszy w życiu. Przesuwa opuszki palców po moim policzku i uśmiecha się. Nie widać w jego wyrazie twarzy żadnej radości czy wesołości.

Tylko ból.

- Dasz radę. - Szepcze jedynie i odwraca się.

Po chwili znika za drzwiami, a ja już wiem, że to koniec odwiedzin. Zostaję sama.